Μια Καραβέλα για πολλά Ταξίδια!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!

Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ με τις πολλές δοκιμές που έκανα, μέχρι να καταλήξω στη νέα εμφάνιση της σελίδας μου! Περισσότερο όμως προβληματίστηκα με τη φωτογραφία του τίτλου. Δοκίμασα αρκετές από τα ταξίδια μου, εικόνες από χώρες που επισκέφτηκα, πρόσφατα ή παλιότερα, πόλεις που με εντυπωσίασαν και με κέρδισαν με την ξεχωριστή τους προσωπικότητα, την Ιστορία και την Παράδοσή τους. Κάποιες από αυτές τις θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία!

(Άποψη της πόλης από το κάστρο του Αγίου Γεωργίου)

Μια από αυτές τις πόλεις είναι και η όμορφη και γραφική Λισσαβόνα, με τους φιλικούς κατοίκους,τα πλακόστρωτα και τα "azulejos", η πόλη από την οποία ξεκίνησαν για τις εξερευνήσεις τους οι θαλασσοπόροι. Ιδιαίτερα μαγευτική είναι η παλιά πόλη που είναι κτισμένη στις όχθες του ποταμού Τάγου(στα Πορτογαλικά Tejo = Τέζου), του μεγαλύτερου ποταμού της Ιβηρικής Χερσονήσου, που πηγάζει από τα όρη Αλμπαραθίν (Albarracín) της ανατολικής Ισπανίας και εκβάλλει στον Ατλαντικό  Ωκεανό. Δείτε φωτογραφίες της πόλης εδώ.

(Το Μνημείο των Ανακαλύψεων)

Για τους Πορτογάλους θαλασσοπόρους της εποχής των Ανακαλύψεων,  τους τολμηρούς εξερευνητές του 15^ου και 16^ου αιώνα, το 1960 κτίστηκε στις εκβολές του ποταμού Τάγου το Μνημείο των Ανακαλύψεων (Πορτογαλικά Padrão dos Descobrimentos), στη συνοικία Μπελέμ (Belém).

Το μνημείο είναι ένα τεράστιο γλυπτό, ύψους 52 μέτρων και έχει το σχήμα μιας καραβέλας!
(Το όνομα "καραβέλα", Ιταλικά caravella και Πορτογαλικά "caraveia", μάλλον είναι υποκοριστικό του αρχαίου Ελληνικού όρου "κάραβος" που σημαίνει μεγάλο πλοίο).

Η Καραβέλα ήταν ένα ιστιοφόρο πλοίο του 13^ου αι., ακτοπλοϊκό στην αρχή που στη συνέχεια έγινε εξερευνητικό, με εκτόπισμα περίπου 70 τόνων που στους επόμενους δύο αιώνες εξελίχθηκε σε 200 τόνους.

Είχε συνήθως τρεις ιστούς, με τον μεσαίο μεγαλύτερο, στους οποίους έφερε τρία τετράγωνα ιστία, είτε λατίνια (τριγωνικά), είτε ανάμικτα, καθώς επίσης και ένα τετράγωνο ιστίο, το λεγόμενο "τσιβαδέρα".
Οι Καραβέλες ήταν σχετικά πλατιά σκάφη, είχαν πολλούς αποθηκευτικούς χώρους και έφεραν λίγα πανιά, τα οποία μπορούσε να τα χειριστεί ακόμα και ολιγομελές πλήρωμα. Γι’ αυτούς τους λόγους τα προτίμησαν οι μεγάλοι θαλασσοπόροι στις εξερευνήσεις τους, όπως ο Βάσκο ντε Γάμα, ο Ζαν Κορτιέ αλλά και ο Χριστόφορος Κολόμβος.

Το Μνημείο των Ανακαλύψεων, που μοιάζει με πλώρη μιας Καραβέλας, είναι αρκετά εντυπωσιακό. Πρώτος στέκει τιμητικά ο βασιλιάς Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος (1394 – 1460) κρατώντας μία καραβέλα στα χέρια του. Είναι αυτός που πίστεψε τους εξερευνητές και τους «άνοιξε τις θαλάσσιες», χρηματοδοτώντας τις αποστολές τους. Πάντα τα όνειρα χρειάζονται και ρεαλιστικά μέσα για να πραγματοποιηθούν!
Στις δύο πλευρές του Μνημείου έχουν σκαλιστεί 33 πέτρινα αγάλματα Πορτογάλων εξερευνητών, χαρτογράφων, καλλιτεχνών, επιστημόνων και ιεραποστόλων, που συνδέονται με την Εποχή των Ανακαλύψεων.

Στη δυτική πλευρά του μνημείου εικονίζονται ο βασιλιάς Εμμανουήλ Α΄ , που κρατά στα χέρια μια δακτυλιοειδή σφαίρα που χρησιμοποιούσαν οι θαλασσοπόροι για να υπολογίζουν τη θέση των άστρων, ο εθνικός ποιητής της Πορτογαλίας Λουίς δε Καμόες (1524 – 1580), κρατώντας ένα αντίτυπο του έπους του «Λουσιτανοί» (Os Lusiadas), ο ζωγράφος Νούνο Γκονσάλβες (15ος αι ), ο εξερευνητής Πέντρο Εσκομπάρ, ο μαθηματικός και κοσμογράφος Πέντρο Νούνες και άλλοι.

Στην ανατολική όψη του μνημείου, εκτός από τον Ερρίκο τον Θαλασσοπόρο, υπάρχουν τα αγάλματα του βασιλιά Αλφόνσου Ε΄ της Πορτογαλίας (1432 – 1481), του θαλασσοπόρου Βάσκο ντε Γκάμα (1460 – 1524), ο οποίος περιέπλευσε το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, ανοίγοντας το θαλάσσιο δρόμο προς την Ινδία, του Πέντρο Αλβάρες Καμπράλ (1467 – 1520), που ανακάλυψε τη Βραζιλία, του Μαγγελάνου (1480 – 1521), που έκανε τον πρώτο περίπλου της Γης, διασχίζοντας τον Ειρηνικό στα 1520 -21, του Ντιόγκου Κάουν, ο οποίος έφτασε στο Κονγκό το 1482, ανεγείροντας μονολιθικά πέτρινα μνημεία (παντράουν) σε κάθε νέο σταθμό των εξερευνήσεών του.

Το πλακόστρωτο δάπεδο, μπροστά στο Μνημείο των Ανακαλύψεων, είναι διακοσμημένο με ένα μωσαϊκό, στο οποίο σχηματίζεται μία τεράστια πυξίδα, δώρο της Νότιας Αφρικής το 1960, που απεικονίζει την πορεία που ακολούθησαν οι θαλασσοπόροι κατά το 15ο και 16ο αιώνα.

Μέσα στο μνημείο, ένας ανελκυστήρας και μερικά σκαλιά μεταφέρουν τους επισκέπτες στην κορυφή του. Από εκεί πάνω η θέα είναι εντυπωσιακή, ιδιαίτερα προς τον ποταμό Τάγο που σμίγει με τον ωκεανό.

(Ό ήλιος δύει στον Ατλαντικό Ωκεανό)

Δυτικότερα του Μνημείου, στη βόρεια όχθη του ποταμού Τάγου, κοντά στις εκβολές, βρίσκεται ο Πύργος του Μπελέμ (Torre de Belém), έξι χιλιόμετρα δυτικά του κέντρου της πόλης και δύο χιλιόμετρα από την Γέφυρα της 25^ης Απριλίου (Ponte 25 de Abril ).

(Η Γέφυρα της 25ης Απριλίου)

Ο Πύργος του Μπελέμ είναι ένας οχυρωματικός, εξαγωνικός  πύργος, μέρος της οχύρωσης της νότιας όχθης του ποταμού (οχυρό Cascais και Torre Velho), χτισμένος στις αρχές του 16^ου αιώνα από το βασιλιά Manuel.

(Ο Πύργος του Μπελέμ)

Ο Πύργος αυτός εκτός από την Ιστορική και Αρχιτεκτονική του αξία, έχει και συναισθηματική: είναι το τελευταίο κτήριο της Λισσαβόνας που έβλεπαν οι θαλασσοπόροι, πριν ανοιχθούν στο άγνωστο. Αυτόν εύχονταν και ονειρεύονταν να ξαναδούν επιστρέφοντας!

Σήμερα, ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, προστατεύεται από την UNESCO.
 
Στην περιοχή του Μπελέμ υπάρχει και το παλιό Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών (Monastery of St Jeronimos), μπροστά από δύο ωραιότατα πάρκα. Χτίστηκε το 1502, κατόπιν εντολής του βασιλιά Manuel 1ου, για να τιμήσει το Vasco da Gama για την επιτυχή επιστροφή του από την Ινδία.

Το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών (Monastery of St Jeronimos)

Κι επειδή μιλήσαμε για ταξίδια αλλά και για τη νοσταλγία της επιστροφής στην πατρίδα, σας αφήνω με την προτροπή ενός στίχου από ένα τραγούδι Fado Português, τα παραδοσιακά τραγούδια της Πορτογαλίας, που τα έκανε γνωστά σε όλο τον Κόσμο η μεγάλη Amália Rodrigues:

"για ό τι κι αν είσαι λυπημένος, τραγούδησε!"
   (que, estando triste, cantava)

Πατείστε εδώ για να ακούσετε να το τραγουδάει!