Ο Όμηρος στην Οδύσσεια μας διηγείται μοναδικά έναν πολύ ωραίο μύθο για έναν
ειρηνικό και φιλόξενο λαό, τους Λωτοφάγους. Το μόνο τους ελάττωμα ήταν ότι πλάνευαν
τους περαστικούς ταξιδιώτες με τους γλυκύτατους και μεθυστικούς λωτούς κι
εκείνοι ξεχνούσαν τον σκοπό του ταξιδιού τους.
Από αυτούς τους καρπούς κατασκεύαζαν κι ευωδιαστό και γλυκόπιοτο κρασί.
Αυτό το κρασί γεύτηκαν και οι δύο σύντροφοι του Οδυσσέα που στάλθηκαν στη χώρα τους
από τον ίδιο, για να συλλέξουν πληροφορίες.
Κι αυτοί, ταλαιπωρημένοι και διψασμένοι, ενθουσιάστηκαν τόσο από το κρασί των
Λωτοφάγων, ώστε ξέχασαν συντρόφους και επιστροφή στην πατρίδα! Δυστυχώς
όμως ο Οδυσσέας δεν τους άφησε να ζήσουν
εκεί ευτυχισμένοι αλλά, όπως ο ίδιος αργότερα διηγήθηκε στους Φαίακες
(Οδύσσεια, ραψ. ι, στίχοι 91-102), τους έφερε πίσω στα καράβια σηκωτούς!
“ Κλαίγανε σαν τους έφερα με το στανιό στα πλοία,
και στα ζυγά(πάγκους) αποκάτωθε τους έσυρα δεμένους!
Τους άλλους τότε φώναξα συντρόφους , ν' ανεβούνε
μεμιάς στα γοργοκάραβα, μην τύχει και κανένας
γευτεί λωτό και γυρισμό πατρίδας
λησμονήσει
(νόστου τε λαθέσθαι.)”
(Από την ποιητικότατη μετάφραση του Αργύρη Εφταλιώτη)
Για τον Οδυσσέα ο νόστος, δηλαδή η επιστροφή στην πατρίδα, είχε μεγάλη
σημασία. Σαν αρχηγός είχε και την ευθύνη της επιστροφής όλων αυτών που
ξεκίνησαν μαζί του από την Ιθάκη. Τους έσωσε από τους ειρηνικούς Λωτοφάγους και
τους πήγε στους Κύκλωπες! Τι να πει κανείς!
Οι Λωτοφάγοι χάθηκαν, η ιστορία τους όμως παραμένει, όπως και οι λωτοί.
Κι εγώ αυτά τα υπέροχα φρούτα δοκίμασα στην παρακάτω τάρτα που έγινε εξαιρετική! Η
γλύκα των λωτών έδεσε υπέροχα με το άρωμα των πορτοκαλιών και αποτέλεσαν μαζί
μια γέμιση εκπληκτικής νοστιμιάς! Δοκιμάστε τη κι εσείς και θα πειστείτε!