Ένα ψωμί από τα νοστιμότερα που έχω φτιάξει! Είχε το άρωμα και τη γεύση,
όπως τα θυμόμουν από τα παιδικά μου χρόνια.
Το έφτιαξα γιατί μου χάρισαν καλό προζύμι και αλεύρι ολικής από ένα μικρό επαρχιακό
μύλο! Έτσι, αγαθή τύχη, είχα ό τι χρειαζόμουν.
Τότε βέβαια η διαδικασία της παρασκευής του ψωμιού ήταν πολύ κοπιαστική, χρειαζόταν
δύναμη και τέχνη, γιατί η ποσότητες ήταν μεγάλες. Τα καρβέλια ή οι κουλούρες
έπρεπε να είναι αρκετές, να φτάσουν για όλη
την εβδομάδα. Αλλά και το αλεύρι, το βασικό υλικό, ήταν σπιτικό, από σιτάρια
ντόπια, με όλο του το σιμιγδάλι και το πίτουρο.
Και το προζύμι, αυτό που κάθε νοικοκυρά ετοίμαζε με το βασιλικό της εορτής
του Σταυρού, φυλασσόταν πολύ προσεκτικά, για να μη χαλάσει.
Τα κορίτσια της οικογένειας άρχιζαν τη μύηση στο ζύμωμα με το "ανάπιασμα"
του προζυμιού,αυτή την εποχή, Απρίλη μήνα, γιατί οι γιαγιάδες έλεγαν " να φουσκώσει το προζύμι, όπως φουσκώνουν
και τα δένδρα (δηλαδή οι οφθαλμοί των δένδρων!)" Τέτοια εποχή άρχισα κι
εγώ να ζυμώνω κι ακόμα θυμάμαι πόση υπερηφάνεια ένοιωσα, όταν το προζύμι που ανάπιασα, φούσκωσε
εξαιρετικά!
