Πολλές αναμνήσεις μου φέρνει στο νου αυτό το γλυκό κουταλιού!
Πετροκέρασα ψεύτικα, ροδοκόκκινα στόλιζαν τα ψάθινα, καλοκαιρινά καπελάκια της
παιδικής μου ηλικίας! Πολύ τα καμάρωνα!
Κι όταν τα καπέλα φθείρονταν, τα κερασάκια γίνονταν παιδικό παιχνίδι και τάιζαν
τις κούκλες μου, που, υποτίθεται, τα απολάμβαναν!
Εικόνες ξεγνοιασιάς και αθωότητας, γεμάτες νοσταλγία!
Κι άλλη θύμηση που με γεμίζει συγκίνηση! Τέτοια εποχή αγαπημένη φίλη έφτιαχνε
βάζα ολόκληρα γλυκό πετροκέρασο, γιατί τα αγαπούσε πολύ.
Πάντα είχε επιτυχία το γλυκό της και μας το κερνούσε φρέσκο.
Ρόδινο και λαχταριστό περίμενε μέσα στο δαντελωτό πιατάκι να το απολαύσουμε,
μαζί με το Ελληνικό καφεδάκι! Αχ πώς τα φέρνει η ζωή!
Στη μνήμη της φίλης και κουμπάρας μου, Χαρούλας, που έφυγε τόσο πρόωρα,
αφιερωμένη αυτή η συνταγή!
